Dziś nie będzie optymistycznie.

Wyniki morfologii są trochę gorsze niż te sprzed tygodnia. Zamiast w górę to w dół.

Zmartwiłam się.

Jakoś tak naiwnie wierzyłam, że wszystko pójdzie sprawnie. Kacperek dostał neupogen w zastrzykach. Powinien pobudzić wytwarzanie nowych komórek w szpiku kostnym.

Spadła hemoglobina więc konieczne było przetoczenie krwi. Który to już raz? Nie wiem.

Początkowo zapisywałam sobie ile razy Kacperek miał toczoną krew. Chciałam wiedzieć, jaki będzie nasz „dług”. Miałam zamiar go spłacić. Z każdą kolejną transfuzją zaczynałam rozumieć, że będzie to trudne, coraz trudniejsze. Aż dotarło do mnie, że będzie niemożliwe. Po dwudziestym którymś razie po prostu przestałam liczyć.

 

Pierwszy raz zapamiętam na zawsze…

Dopiero co przywieźli nas ze Szpitala Dziecięcego do Jurasza. 4 piętro, izolatka. Pani doktor przyszła z wynikami morfologii. Hemoglobina 7.8 g/dl – toczymy. W tamtej chwili byłam przerażona. Moje dziecko potrzebowało transfuzji krwi. Nie mogłam w to uwierzyć.

Zostaliśmy sami. Starałam się, mimo wszystko, zachować spokój. Wytłumaczyć Kacperkowi na czym transfuzja polega. Drzwi do naszego pokoju były przeszklone. Korytarzem przeszła dziewczynka. Mogła mieć 3-4 latka. Różowa sukienka, różowe papcie. Po chemioterapii, która spowodowała, że włosy wypadły. Kacperek to zauważył. Powiedział ze spokojem i taką dziecięcą ciekawością: „mamo, ta dziewczynka chyba nie miała włosów”.

Pękłam. Dotarło do mnie gdzie jesteśmy.

Dziś wiem, że w tamtej chwili najbardziej potrzebowałam kogoś, kto powie, że nowotwory u dzieci są wyleczalne.

Kogoś kto powie, że białaczki u dzieci leczy się na prawdę dobrze.

Kogoś kto powie, że poznam tu mnóstow maluchów (i kilkoro starszaków), którzy czują się świetnie i przychodzą już tylko na kontrolne badania.

Kogoś kto powie, że wszystko będzie dobrze. 


Minęło kilka godzin zanim przywieźli krew z Centrum Krwiodawstwa. Została podłączona po 22. Kacper spał a ja patrzyłam jak kapie kropla za kroplą. Patrzyłam jak zarumieniły się policzki, a usta nabrały malinowy kolor.

Na woreczku z krwią jest informacja kiedy została oddana. Zawsze to sprawdzam. I zawsze myślę o osobie, która ją oddała. Która poświęciła swój czas, by pomagać. Wysyłam swoją wdzięczność.

Popularne posty z tego bloga

Drugi tydzień ferii Zuzka spędziła u babci. Kapi został w domu, na dwa dni przyjechał do niego kuzyn. Było to dla nas duże wydarzenie, dla naszego gościa również, bo chłopcy są rówieśnikami i nie widzieli się od kilkunastu miesięcy. Wbrew pozorom nie miało miejsca początkowe onieśmielenie. Chłopaki od razu przystąpili do zabawy i nasz salon szybko zamienił się w plac bojowy. A potem w fortecę, tor przeszkód, park trampolin i wiele innych. Jednym słowem dom tętnił życiem w dosłownym znaczeniu tych słów. Szubin, miasteczko, w którym mieszkamy, w ostatnich latach przeszedł dużą metamorfozę. Powstało kilka atrakcyjnych miejsc do których można udać się na spacer. Chłopcy mieli gdzie się zmęczyć. Dla Kacpra było to trochę zderzenie z rzeczywistością. Pomimo rehabilitacji i jego świetnej formy męczy się szybciej niż większość dzieci w jego wieku. Potrzebuje chwili, by złapać oddech. Janek (kuzyn Kapiego) jest wyjątkowo sprawny i aktywny. Nie sposób dotrzymać mu kroku. Wysoko zawiesił na...
Czytaj więcej
- o! jesteś już zdrowy! - o! ale Ty urosłaś! czyli spotkanie z kuzynką   Zupełnie nieplanowane spotkanie z kuzynką, która była u babci w odwiedzinach. Kacperek słyszał jej śmiech i tak prosił abym pozwoliła mu się z nią pobawić, że nie miałam serca odmówić. Jak Kapi ją zobaczył był w takim szoku, że trudno to opisać. Pamiętał Lenkę jako 4-letnią przedszkolankę, a ona lada moment skończy 6 lat. Jest wyjątkowo rezolutną, wysoką dziewczynką i można by spokojnie pomyśleć, że jest już w drugiej klasie. Z kolei Lenka była zaskoczona, że Kapi jest już „zdrowy”. Na pewno inaczej wyobrażała sobie chorego kuzyna. Wzrusza mnie ta dziecięca otwartość i postrzeganie świata, które my dorośli gdzieś gubimy dorastając. Pięć godzin zabawy minęło jak chwila. Dzieci były zachwycone, ich śmiechy-chichy bardzo mnie ucieszyły. To było cudowne popołudnie, które wspaniale rozbudziło w Kapim potrzebę kontaktów z innymi dziećmi. Mam nadzieję, że niedługo je powtórzymy.
Czytaj więcej