Pobytu w szpitalu ciąg dalszy.

Kaszel Kacpra się utrzymuje. Badanie RTG nie wykazało żadnych zmian w płucach,  wczoraj wykonano tomografię komputerową zatok. Okazało się, że to zapalenie zatok. Włączono antybiotyk i steryd.

Kacper na nic nie narzeka.  Tak sobie siedzimy na "naszym" 10 piętrze. Gramy w gry, układamy puzzle, czytamy książki i oglądamy filmy. Taka nasza szpitalna codzienność.

Mamy pokój od wschodu, ale i tak jest gorąco. Głownie mi, ponieważ po przeszczepie Kacper inaczej odczuwa temperaturę. Zazwyczaj jest mu chłodno, a teraz mówi, że jest ok.

Prawie wszystkie pokoje są zajęte. Kacper nie może się widywać z innymi dziećmi ze względu na izolację ochronną. Za to ja spotkałam na korytarzu ulubioną onkomamę - mamę Wiktora, rówieśnika Kacpra, który choruje na białaczkę limfoblastyczną. Miał więcej szczęścia w tej "chorobowej loterii" i mknie jak burza przez proces leczenia, Ponieważ Kacper większość czasu spędza w izolacji chłopcy nie mieli okazji się poznać. A szkoda bo Wiktor i jego mama są przesympatyczni. Alicja, bo tak ma na imię mama Wiktora to taki, Dobry Duszek naszego piętra. To ona zostanizowała akcję Balonika, to ona wita "nowych" słowem pocieszenia. Rzadko mamy możliwość się spotkać tym bardziej się ucieszyłam na jej widok. 

Ostatnie dni na oddziele opiekuje się nami Pielęgniarka Pani Jola. To osoba z niezwykłą charyzmą. Przy pierwszym spotkaniu jej liczne tatuaże (większość o tematyce medycznej) budzą respekt. Ale pozory bardzo mylą. Jest ulubienicą dzieci. Świetnie sobie radzi nawet z największymi uparciuchami. Zyskuje zaufanie swoją szczerością. Mówi jeśli będzie boleć. Szanuje małych pacjentów, a oni szanują ją. Ja cenię ją przede wszystkim za zdecydowanie w działaniu. Na jej zmianie wszystko jest pod kontrolą.

Nocami czuwała nad Kacprem Pielęgniarka Pani Kasia. Doskonale opisują ją słowa: precyzja i  opanowanie. Uwielbiam jej spokój, który zachowuje nawet w trudnych sytuacjach. Pani Kasia zawsze wie, o której skończy się kroplówka. Gdy ma zmianę w nocy to wiem, że mogę spać spokojnie.

Dostaliśmy dziś wynik bardzo ważnego badania zwanego Chimeryzm. Nazwa pochodzi od mitycznego stwora Chimery o głowie lwa, ciele kozy i ogonie węża. W medycynie oznacza organizm zbudowany z komórek różniących się genetycznie. Badanie określa procent komórek dawcy w szpiku biorcy, Mamy 99% i to jest bardzo dobra wiadomość.

Popularne posty z tego bloga

Drugi tydzień ferii Zuzka spędziła u babci. Kapi został w domu, na dwa dni przyjechał do niego kuzyn. Było to dla nas duże wydarzenie, dla naszego gościa również, bo chłopcy są rówieśnikami i nie widzieli się od kilkunastu miesięcy. Wbrew pozorom nie miało miejsca początkowe onieśmielenie. Chłopaki od razu przystąpili do zabawy i nasz salon szybko zamienił się w plac bojowy. A potem w fortecę, tor przeszkód, park trampolin i wiele innych. Jednym słowem dom tętnił życiem w dosłownym znaczeniu tych słów. Szubin, miasteczko, w którym mieszkamy, w ostatnich latach przeszedł dużą metamorfozę. Powstało kilka atrakcyjnych miejsc do których można udać się na spacer. Chłopcy mieli gdzie się zmęczyć. Dla Kacpra było to trochę zderzenie z rzeczywistością. Pomimo rehabilitacji i jego świetnej formy męczy się szybciej niż większość dzieci w jego wieku. Potrzebuje chwili, by złapać oddech. Janek (kuzyn Kapiego) jest wyjątkowo sprawny i aktywny. Nie sposób dotrzymać mu kroku. Wysoko zawiesił na...
Czytaj więcej
- o! jesteś już zdrowy! - o! ale Ty urosłaś! czyli spotkanie z kuzynką   Zupełnie nieplanowane spotkanie z kuzynką, która była u babci w odwiedzinach. Kacperek słyszał jej śmiech i tak prosił abym pozwoliła mu się z nią pobawić, że nie miałam serca odmówić. Jak Kapi ją zobaczył był w takim szoku, że trudno to opisać. Pamiętał Lenkę jako 4-letnią przedszkolankę, a ona lada moment skończy 6 lat. Jest wyjątkowo rezolutną, wysoką dziewczynką i można by spokojnie pomyśleć, że jest już w drugiej klasie. Z kolei Lenka była zaskoczona, że Kapi jest już „zdrowy”. Na pewno inaczej wyobrażała sobie chorego kuzyna. Wzrusza mnie ta dziecięca otwartość i postrzeganie świata, które my dorośli gdzieś gubimy dorastając. Pięć godzin zabawy minęło jak chwila. Dzieci były zachwycone, ich śmiechy-chichy bardzo mnie ucieszyły. To było cudowne popołudnie, które wspaniale rozbudziło w Kapim potrzebę kontaktów z innymi dziećmi. Mam nadzieję, że niedługo je powtórzymy.
Czytaj więcej