W niedzielę pojechaliśmy do szpitala na planowane przyjęcie. Trafiliśmy na 4 piętro. Dzieliliśmy pokój z 5-letnim chłopcem z guzem przy kolanie. Nie wiem jak potoczyły się dalej jego losy bo wyszliśmy zanim dostał wyniki badań. Mam nadzieję, że to tylko torbiel. Na oddziale była też 13-latka po próbie samobójczej. Zastanawiałam się czy celowo trafiła na oddział onkologii żeby spotkać dzieci, które o życie walczą.

Ogólnie było tylko kilkoro dzieci. Cisza i spokój. W niedzielę mieliśmy spotkanie z anestezjologiem, reszta dnia minęła nam spokojnie.

W poniedziałek od rana Kacper miał zaplanowaną biopsję szpiku. Wykonywała ją świetna pani doktor więc byłam spokojna. Byliśmy gotowi od świtu. Na 9 piętro pojechaliśmy po 8. Niestety w wyniku nieporozumienia wszystkie biopsje były opóźnione. Czekaliśmy na korytarzu ponad 2 godziny. Wygłupialiśmy się, graliśmy w różne gry słowne typy słowo na ostatnią literę poprzedniego czy wymyślanie rymów. Po 1,5h jednak zaczęło nam się już nudzić. Kiedyś Kacper czekał prawie 4h na usg więc nie był to nasz rekord. No cóż…cierpliwość i wyrozumiałość to nieodłączne elementy szpitalnego życia.

Czasem mam wrażenie, że chorowanie to ciągłe czekanie. Na diagnozę, na wyniki badań, na poprawę, na kolejne badania, na wyzdrowienie... Choroba uczy cierpliwości. I pokory.

Ponieważ Kacper czuł się dobrze i nie zgłaszał żadnych dolegliwości po południu zostaliśmy wypisani do domu.

Z dobrych wiadomości zmiany na skórze są coraz mniejsze. Nie był to prawdopodobnie graft tylko reakcja na chemię, którą Kacper dostał przed przeszczepem. Jeszcze miejscami skóra schodzi ale wygląda to coraz lepiej.

Z gorszych wiadomości to szpiku jest ubogokomórkowy.  Wynik jest jeszcze gorszy niż poprzedni. Co za tym idzie w morfologii spadły prawie wszystkie parametry, najbardziej poleciały granulocyty. Sytuacja robi się poważna. Lekarz dał nam 2 tygodnie na złapanie oddechu i regenerację. I tak trzeba czekać na szczegółowe badania, które potwierdzą remisję choroby.

Więc odpoczywamy.

 

Popularne posty z tego bloga

Drugi tydzień ferii Zuzka spędziła u babci. Kapi został w domu, na dwa dni przyjechał do niego kuzyn. Było to dla nas duże wydarzenie, dla naszego gościa również, bo chłopcy są rówieśnikami i nie widzieli się od kilkunastu miesięcy. Wbrew pozorom nie miało miejsca początkowe onieśmielenie. Chłopaki od razu przystąpili do zabawy i nasz salon szybko zamienił się w plac bojowy. A potem w fortecę, tor przeszkód, park trampolin i wiele innych. Jednym słowem dom tętnił życiem w dosłownym znaczeniu tych słów. Szubin, miasteczko, w którym mieszkamy, w ostatnich latach przeszedł dużą metamorfozę. Powstało kilka atrakcyjnych miejsc do których można udać się na spacer. Chłopcy mieli gdzie się zmęczyć. Dla Kacpra było to trochę zderzenie z rzeczywistością. Pomimo rehabilitacji i jego świetnej formy męczy się szybciej niż większość dzieci w jego wieku. Potrzebuje chwili, by złapać oddech. Janek (kuzyn Kapiego) jest wyjątkowo sprawny i aktywny. Nie sposób dotrzymać mu kroku. Wysoko zawiesił na...
Czytaj więcej
- o! jesteś już zdrowy! - o! ale Ty urosłaś! czyli spotkanie z kuzynką   Zupełnie nieplanowane spotkanie z kuzynką, która była u babci w odwiedzinach. Kacperek słyszał jej śmiech i tak prosił abym pozwoliła mu się z nią pobawić, że nie miałam serca odmówić. Jak Kapi ją zobaczył był w takim szoku, że trudno to opisać. Pamiętał Lenkę jako 4-letnią przedszkolankę, a ona lada moment skończy 6 lat. Jest wyjątkowo rezolutną, wysoką dziewczynką i można by spokojnie pomyśleć, że jest już w drugiej klasie. Z kolei Lenka była zaskoczona, że Kapi jest już „zdrowy”. Na pewno inaczej wyobrażała sobie chorego kuzyna. Wzrusza mnie ta dziecięca otwartość i postrzeganie świata, które my dorośli gdzieś gubimy dorastając. Pięć godzin zabawy minęło jak chwila. Dzieci były zachwycone, ich śmiechy-chichy bardzo mnie ucieszyły. To było cudowne popołudnie, które wspaniale rozbudziło w Kapim potrzebę kontaktów z innymi dziećmi. Mam nadzieję, że niedługo je powtórzymy.
Czytaj więcej