W ostatnim czasie najważniejszym wydarzeniem w życiu Kacpra było spotkanie z kolegą. Tak znienacka,  Kacper zapytał czy mógłby go odwiedzić kolega. Korzystając z bardzo ciepłej pogody pod koniec października udało się odwiedziny zorganizować i chłopcy spędzili kilka godzin siedząc i rozmawiając w ogrodzie na kocu. Znają się od 3-latków i bardzo się lubią. Ale nie widzieli się prawie od roku więc trochę się obawiałam czy znajdą wspólne tematy do rozmowy. Znaleźli i siedzieliby tak pewnie do północy. Zrobili ognisko i gadali i gadali. Dla mnie był to wzruszający widok. 

Jest kolega, który bardzo Kacprowi pomógł w czasie choroby, Wspólne granie pozwalało mu zapominać o bólu i szpitalnej rzeczywistości. Mam nadzieję, że na spotkanie z nim również niedługo przyjdzie czas.

Byliśmy dwa razy w szpitalu. 

Pierwsza wizyta zdecydowanie nie była owocna. Byliśmy umówieni na badanie. Dwa razy potwierdzałam je telefonicznie. Gdy przyjechaliśmy trochę przerosła mnie buirokracja. Lekarz, który nas zarejestorwał, nie dał nam osobnego skierowania (informację o badaniu mieliśmy na wypisie ze szpitala). W związku z tym byliśmy odsyłani od okienka do okienka. W końcu dotarliśmy do gabinetu. Pani, która przeprowadza badanie nie była pewna co ma dokładnie zrobić więc czekaliśmy aż dodzwoni się do lekarza specjalisty. Wtedy okazało się, że potrzebne jest jeszcze dodatkowe skierowanie do specjalisty.Więc znów od pokoju do pokoju. Gdy w końcu ze wszystkimi dokumentami  znaleźliśmy się we właściwym miejscu pani dokładnie opowiedziała Kacprowi co będzie robić i czego oczekuje od niego. Byliśmy gotowi. I własnie wtedy pani doktor nadzorująca badanie powiedziała, że ma pewne wątpliwości i jeszcze się skonsultuje odnośnie przeciwwskazań. Także my na korytarz, na badanie weszło inne dziecko. Co ciekawe lekarz, który miał się wypowiedzieć o przeciwwskazaniach sam nie był pewien bo niby można ale on gwarancji nie da (o zgrozo!). Więc pani doktor przeprosiła i powiedziała, że dziś badania nie będzie. Zmiana terminu wcale nie była taka łatwa. Pani doktor musiała wystawić nam skierowanie żebyśmy mogli do niej podejść i żeby mogła nas przerejestrować. Fizycznie wyglądało to tak: nieoficjalna wizyta po skierowanie, biegusiem do rejestracji się zarejestrować na wizytę, oficjalna wizyta i zapisanie na badanie za miesiąc. Wyjechaliśmy z domu o świcie, wróciliśmy na obiad. No bywa i tak.

Ponieważ staramy się żyć jak najbardziej normalnie, nasze wizyty w szpitalu dezorganizują codzienność wielu osób. Panie nauczycielki przekładają lekcje, ja biorę pół dnia wolnego tym samym obciążając (wyjątkowo wyrozumiałych) wspópracowników. Więc gdy dzieje się tak jak ostatnio mam trochę żal.

Z drugiej strony gdy przemyślałam całą tę sytuację doceniłam odwagę pani doktor, która nie zdecydowała się na badanie. Serdecznie nas przepraszała. Jestem jej wdzięczna, że potrafiła w ostatniej chwili przyznać się do wątpliwości. Mimo, że ryzyko powikłań było na prawdę niewielkie ona w trosce o dziecko powiedziała "nie". 

Spędzając tyle tygodni w szpitalu spotykaliśmy się z różnymi sytuacjami, również niewiedzy. I zdecydowanie najgorsze są te chwile w których ktoś nie jest pewnien lub nie wie, a próbuje działać. Były chwile, kiedy mówiłam dość, nie zgadzam się. Tym bardziej doceniłam panią doktor i postanowiłam podziękować jej przy najbliższej okazji.

Druga wizyta przebiegła sprawnie. Byliśmy u chirurga na zdjęciu szwów po Broviaku. Kacper był mega dzielny, lekarz z super podejściem do dzieci, a towarzysząca mu pani pielęgniarka przemiła. 

Niedługo kolejna kontrola u onkologa, kolejne badania i oczekiwanie na wyniki. Gdzieś tam w środku maleńka iskierka niepokoju daje o sobie znać. Kacper czuje się dobrze, musi być dobrze. Jest silny i szczęśliwy. 

Musi być dobrze. 



Popularne posty z tego bloga

Drugi tydzień ferii Zuzka spędziła u babci. Kapi został w domu, na dwa dni przyjechał do niego kuzyn. Było to dla nas duże wydarzenie, dla naszego gościa również, bo chłopcy są rówieśnikami i nie widzieli się od kilkunastu miesięcy. Wbrew pozorom nie miało miejsca początkowe onieśmielenie. Chłopaki od razu przystąpili do zabawy i nasz salon szybko zamienił się w plac bojowy. A potem w fortecę, tor przeszkód, park trampolin i wiele innych. Jednym słowem dom tętnił życiem w dosłownym znaczeniu tych słów. Szubin, miasteczko, w którym mieszkamy, w ostatnich latach przeszedł dużą metamorfozę. Powstało kilka atrakcyjnych miejsc do których można udać się na spacer. Chłopcy mieli gdzie się zmęczyć. Dla Kacpra było to trochę zderzenie z rzeczywistością. Pomimo rehabilitacji i jego świetnej formy męczy się szybciej niż większość dzieci w jego wieku. Potrzebuje chwili, by złapać oddech. Janek (kuzyn Kapiego) jest wyjątkowo sprawny i aktywny. Nie sposób dotrzymać mu kroku. Wysoko zawiesił na...
Czytaj więcej
- o! jesteś już zdrowy! - o! ale Ty urosłaś! czyli spotkanie z kuzynką   Zupełnie nieplanowane spotkanie z kuzynką, która była u babci w odwiedzinach. Kacperek słyszał jej śmiech i tak prosił abym pozwoliła mu się z nią pobawić, że nie miałam serca odmówić. Jak Kapi ją zobaczył był w takim szoku, że trudno to opisać. Pamiętał Lenkę jako 4-letnią przedszkolankę, a ona lada moment skończy 6 lat. Jest wyjątkowo rezolutną, wysoką dziewczynką i można by spokojnie pomyśleć, że jest już w drugiej klasie. Z kolei Lenka była zaskoczona, że Kapi jest już „zdrowy”. Na pewno inaczej wyobrażała sobie chorego kuzyna. Wzrusza mnie ta dziecięca otwartość i postrzeganie świata, które my dorośli gdzieś gubimy dorastając. Pięć godzin zabawy minęło jak chwila. Dzieci były zachwycone, ich śmiechy-chichy bardzo mnie ucieszyły. To było cudowne popołudnie, które wspaniale rozbudziło w Kapim potrzebę kontaktów z innymi dziećmi. Mam nadzieję, że niedługo je powtórzymy.
Czytaj więcej