Grudzień był u nas miesiącem wielu badań. Minęło pół roku od przeszczepu.

Za nami kilka wycieczek do szpitala. Kacper jest po różnych USG, które pomijając mało istotne zmiany są prawidłowe. Ma za sobą pierwszą spirometrię i badanie w komorze. Oba paskudne, ta komora jeszcze gorsza od spirometrii. Kacper był na prawdę dzielny i cierpliwy. Wyniki są zadowalające. Zresztą sama na co dzień widzę, jak jego kondycja staje się coraz lepsza. Walczy o swoje zdrowie i są tego efekty. Kolejne badanie na wiosnę.

Grudniowe wyniki morfologii nie zachwycają. Właściwie w pierwszej chwili powaliły mnie na łopatki bo ukochane granulocyty uciekły nie wiadomo gdzie. Silna neutropenia szybko zweryfikowała nasze plany i postawiła do pionu. Wolałabym o tych wynikach nie wiedzieć bo i tak organizm musi je sam wytworzyć. Tyle, że wróciliśmy do sprzątania, dezynfekowania i szorowania tego co się da.

Grudzień był też wyjątkowy z powodu pierwszego rodzinnego wyjazdu w gościnę. Pierwsze święto spędziliśmy u babci. Na prawdę wspaniale było kogoś odwiedzić i na tę jedną chwilę zapomnieć o ograniczeniach. Kacpra ciekawość i radość były najpiękniejszym prezentem dla nas wszystkich. Oczywiście byliśmy jedynymi gośćmi, bo na kontakty z większą grupą osób jeszcze musimy kilka miesięcy poczekać.

Cieszę się na to zakończenie roku. Roku niewyobrażalnie trudnego gdzie każdy z nas musiał przekroczyć wiele swoich granic. Roku walki i cierpienia. Roku tęsknoty. I roku wiary wbrew logice.

Czas pożegnać ten rok, który zabrał tyle dzieci z naszego oddziału. Czas pogodzić się z tym czego nie można zrozumieć ani zmienić.

Ten rok pokazał nam jednak ogromną siłę ludzi. Niezłomnych lekarzy walczących do końca, oddanych pielęgniarek. Siłę ludzkich serc, którzy wspierali nas każdego dnia.

Więc jego zakończenie to przede wszystkim czas wdzięczności. Za to, że byliście. I za to, że jesteście.

Popularne posty z tego bloga

Drugi tydzień ferii Zuzka spędziła u babci. Kapi został w domu, na dwa dni przyjechał do niego kuzyn. Było to dla nas duże wydarzenie, dla naszego gościa również, bo chłopcy są rówieśnikami i nie widzieli się od kilkunastu miesięcy. Wbrew pozorom nie miało miejsca początkowe onieśmielenie. Chłopaki od razu przystąpili do zabawy i nasz salon szybko zamienił się w plac bojowy. A potem w fortecę, tor przeszkód, park trampolin i wiele innych. Jednym słowem dom tętnił życiem w dosłownym znaczeniu tych słów. Szubin, miasteczko, w którym mieszkamy, w ostatnich latach przeszedł dużą metamorfozę. Powstało kilka atrakcyjnych miejsc do których można udać się na spacer. Chłopcy mieli gdzie się zmęczyć. Dla Kacpra było to trochę zderzenie z rzeczywistością. Pomimo rehabilitacji i jego świetnej formy męczy się szybciej niż większość dzieci w jego wieku. Potrzebuje chwili, by złapać oddech. Janek (kuzyn Kapiego) jest wyjątkowo sprawny i aktywny. Nie sposób dotrzymać mu kroku. Wysoko zawiesił na...
Czytaj więcej
- o! jesteś już zdrowy! - o! ale Ty urosłaś! czyli spotkanie z kuzynką   Zupełnie nieplanowane spotkanie z kuzynką, która była u babci w odwiedzinach. Kacperek słyszał jej śmiech i tak prosił abym pozwoliła mu się z nią pobawić, że nie miałam serca odmówić. Jak Kapi ją zobaczył był w takim szoku, że trudno to opisać. Pamiętał Lenkę jako 4-letnią przedszkolankę, a ona lada moment skończy 6 lat. Jest wyjątkowo rezolutną, wysoką dziewczynką i można by spokojnie pomyśleć, że jest już w drugiej klasie. Z kolei Lenka była zaskoczona, że Kapi jest już „zdrowy”. Na pewno inaczej wyobrażała sobie chorego kuzyna. Wzrusza mnie ta dziecięca otwartość i postrzeganie świata, które my dorośli gdzieś gubimy dorastając. Pięć godzin zabawy minęło jak chwila. Dzieci były zachwycone, ich śmiechy-chichy bardzo mnie ucieszyły. To było cudowne popołudnie, które wspaniale rozbudziło w Kapim potrzebę kontaktów z innymi dziećmi. Mam nadzieję, że niedługo je powtórzymy.
Czytaj więcej