Witajcie kochani po dłuższej przerwie. U nas ostatnio trochę się działo, więc podzielę wydarzenia na kilka wpisów żeby Was nie zamęczyć długimi opisami Kacpra przygód.

W styczniu byliśmy na kontroli. Wyniki były bez większych zmian, trochę wzrosły granulocyty co nas oczywiście ucieszyło. Niestety nie było naszego lekarza. W zastępstwie przyjęła nas pani doktor. Oszczędziłam jej całej listy moich pytań dotyczących kolejnych miesięcy leczenia. Łatwiej jest rozmawiać z lekarzem prowadzącym, który najlepiej zna nasz przypadek. Kolejną wizytę zaplanowano na marzec.

W lekkiej euforii spowodowanej większą ilości granuli (mimo wszystko wciąż poniżej 1 tyś/µl) postanowiliśmy wyjechać na kilka dni w czasie ferii. Wybór padł na Góry Izerskie. Było przepięknie. Cudowny zimowo – leśno - górski krajobraz niczym z amerykańskich filmów. Wybraliśmy miejsce na odludziu żeby nie denerwować się tłumami turystów. Na „atrakcje” chodziliśmy wczesnym rankiem i tak np. udało nam się spędzić fantastyczny czas na torze pontonowym. Byliśmy zupełnie sami i mieliśmy wszystkie tory tylko dla siebie. Wypróbowaliśmy wszystkie, ostatecznie spędzając większość czasu na najdłuższym i najbardziej stromym. Wstyd się przyznać, że przy pierwszych zjazdach najbardziej bałam się ja.

To był nasz pierwszy wyjazd w góry zimą, pierwsze nocowanie poza domem od 1,5 roku.

Były sanki, lepienie bałwanów, spacery i wieczorne ognisko. Udało nam się zarezerwować fantastyczny nocleg w dobrej cenie w jurcie. Namiot zrobił na nas ogromne wrażenie i sam w sobie był ciekawą atrakcją. Idealny wybór na nocleg przy kilkudniowym pobycie (na dłuższy pobyt jednak nie polecamy).  Pomysłowość naszych dzieci na spędzanie czasu w jurcie nie znała granic. Niech Was nie zmylą pozory, bo na tych 35m2 można wyprawiać cuda.

Wróciliśmy wypoczęci choć nie da się ukryć, że przez cały pobyt poza domem z uważnością wypatrywaliśmy czy na Kacpra nie czyhają niebezpieczeństwa. Momentami miał pewnie tej naszej troski dość. Trudno będzie odnaleźć w sobie dystans i pozwolić mu żyć tak jak jego rówieśnicy. To lekcje dla nas aby z zaufaniem patrzeć w przyszłość i wierzyć, że nasze dzieci są zdrowe i bezpieczne.

Popularne posty z tego bloga

Drugi tydzień ferii Zuzka spędziła u babci. Kapi został w domu, na dwa dni przyjechał do niego kuzyn. Było to dla nas duże wydarzenie, dla naszego gościa również, bo chłopcy są rówieśnikami i nie widzieli się od kilkunastu miesięcy. Wbrew pozorom nie miało miejsca początkowe onieśmielenie. Chłopaki od razu przystąpili do zabawy i nasz salon szybko zamienił się w plac bojowy. A potem w fortecę, tor przeszkód, park trampolin i wiele innych. Jednym słowem dom tętnił życiem w dosłownym znaczeniu tych słów. Szubin, miasteczko, w którym mieszkamy, w ostatnich latach przeszedł dużą metamorfozę. Powstało kilka atrakcyjnych miejsc do których można udać się na spacer. Chłopcy mieli gdzie się zmęczyć. Dla Kacpra było to trochę zderzenie z rzeczywistością. Pomimo rehabilitacji i jego świetnej formy męczy się szybciej niż większość dzieci w jego wieku. Potrzebuje chwili, by złapać oddech. Janek (kuzyn Kapiego) jest wyjątkowo sprawny i aktywny. Nie sposób dotrzymać mu kroku. Wysoko zawiesił na...
Czytaj więcej
- o! jesteś już zdrowy! - o! ale Ty urosłaś! czyli spotkanie z kuzynką   Zupełnie nieplanowane spotkanie z kuzynką, która była u babci w odwiedzinach. Kacperek słyszał jej śmiech i tak prosił abym pozwoliła mu się z nią pobawić, że nie miałam serca odmówić. Jak Kapi ją zobaczył był w takim szoku, że trudno to opisać. Pamiętał Lenkę jako 4-letnią przedszkolankę, a ona lada moment skończy 6 lat. Jest wyjątkowo rezolutną, wysoką dziewczynką i można by spokojnie pomyśleć, że jest już w drugiej klasie. Z kolei Lenka była zaskoczona, że Kapi jest już „zdrowy”. Na pewno inaczej wyobrażała sobie chorego kuzyna. Wzrusza mnie ta dziecięca otwartość i postrzeganie świata, które my dorośli gdzieś gubimy dorastając. Pięć godzin zabawy minęło jak chwila. Dzieci były zachwycone, ich śmiechy-chichy bardzo mnie ucieszyły. To było cudowne popołudnie, które wspaniale rozbudziło w Kapim potrzebę kontaktów z innymi dziećmi. Mam nadzieję, że niedługo je powtórzymy.
Czytaj więcej